Categorie: Traumachirurgie
Routinematig versus op indicatie verwijderen van de stelschroef: een randomized controlled trial.
F.R.K Sanders1, M.F.N. Birnie1, S.A. Dingemans1, J.C. Goslings2, T. Schepers1
1AMC - Lokatie Amsterdam, AMSTERDAM, Traumachirurgie
2OLVG - Lokatie West, AMSTERDAM, Traumachirurgie
Introductie
Een stelschroef is een veelgebruikte behandelingen voor letsel van de tibiofibulaire syndesmose. Van oudsher wordt deze 8-12 weken na plaatsing verwijderd, met de gedachte dat deze de enkelfunctie belemmert en pijnklachten veroorzaakt. Volgens recente studies verbetert het verwijderen van osteosynthesemateriaal functie niet altijd en is het aantal complicaties niet gering.
Methode
Het doel van deze multicenter gerandomiseerde studie was om te onderzoeken wat het effect is van het in situ laten van de stelschroef na fixatie van syndesmoseletsel. De hypothese was dat het “op verzoek” verwijderen van de schroef (bij klachten van patiënt) niet slechter is dan het routinematig verwijderen op 8-12 weken na plaatsing (non-inferiority design). De primaire uitkomst was functionele uitkomst, gemeten d.m.v. de Olerud-Molander Score (OMAS). Secundaire uitkomsten waren functionele uitkomst op de AOFAS, kwaliteit van leven (EQ-5D-5L), range-of-motion, complicaties en kosteneffectiviteit van de ingreep. Uitkomsten werden gemeten op 3, 6 en 12 maanden na fixatie.
Resultaten
In totaal zijn er 197 patiënten gerandomiseerd, waarvan 93 voor “routinematig verwijderen” en 104 voor “op verzoek verwijderen” hebben geloot. De gemiddelde leeftijd was 45 jaar en 63% was man. De 12 maanden follow-up van alle patiënten zal in maart 2020 voltooid zijn. De resultaten zijn daarom op dit moment nog niet beschikbaar. Naar verwachting zullen de resultaten van de primaire uitkomstmaat uiterlijk in mei 2020 bekend zijn en gepresenteerd kunnen worden op de Chirurgendagen.
Conclusie
Als “op verzoek verwijderen” inderdaad niet inferieur is aan “routinematig verwijderen” van de stelschroef na syndesmoseletsel, zou dit sterk de voorkeur hebben als standaardbehandeling. Dit zou betekenen dat patiënten niet standaard een secundaire procedure hoeven te ondergaan, resulterend in minder complicaties met vergelijkbaar functioneel herstel en daarmee lagere algehele zorgkosten.
